Een snelle tussenbalans: Rutte III  

Van de fiscale plannen van het kabinet-Rutte III is tot nu toe eigenlijk helemaal niets terechtgekomen. Organisatorisch is het bij de Belastingdienst nog steeds een bende. En het drama rond de afschaffing van de dividendbelasting kan gerust worden gekarakteriseerd als de slechtste show ooit in parlementair Nederland sinds de invoering van de parlementaire democratie.  

Verder lijkt de herziening van het fiscale eenheidsregime te zijn vastgelopen. De tijdelijke ‘spoedreparatie fiscale eenheid’ is waanzinnig. 

Het Nederlandse charmeoffensief richting Brussel is ook op een mislukking uitgelopen. Dat valt op te maken uit de aankondiging, begin dit jaar, van Brussel zelf dat het opnieuw een aantal Nederlandse rulings tegen het staatssteunlicht gaat houden. De reactie van staatssecretaris Snel op dat besluit maakte dat ik helemaal van mijn stoel viel. Het leek wel alsof Snel ook vond dat die rulings niet deugen. Waarom zou hij anders zeggen dat het rulingbeleid inmiddels is aangescherpt? En dan hebben we het nog niet eens gehad over de Nederlandse ‘zwarte lijst’ van belastingparadijzen bij de slappe CFC-maatregelen. Wat zou Snel ertoe hebben bewogen om daar verdragspartners op te zetten? Lekker handig als een Nederlandse belastingplichtige afhankelijk is van overleg tussen beide verdragspartners. Ik woon in een gemeente die dit jaar een uitgebreide afvalscheiding heeft ingevoerd. Maar ik ben er nog niet uit in welke afvalbak het tot nu toe gevoerde fiscale beleid van Rutte III thuishoort.