Fiscalisten zijn soms te terughoudend, ze mogen proactiever zijn 

Rolf van Mierlo (M2 Tandartsen) kreeg te maken met steeds andere fiscaal adviseurs. ‘Die brachten wel een frisse blik mee, maar de overdracht verliep niet altijd goed.’ 

‘Ik ben bij mijn huidige belastingadvieskantoor gekomen via mijn privénetwerk. Ik ben er klant sinds 2009. Wel heb ik in die jaren verschillende adviseurs gehad. De tijd dat je twintig jaar lang dezelfde adviseur had is voorbij. Jonge fiscalisten maken eerder een carrièremove. Als je vijf jaar dezelfde adviseur hebt, dan is dat al heel mooi. Het voordeel van een nieuwe adviseur is zijn frisse blik. Het nadeel is dat de overdracht niet altijd goed verloopt. Dan moet je steeds opnieuw uitleggen wat er in het verleden heeft gespeeld, welke keuzes er toen zijn gemaakt en waarom. Ik vind dat – net als in de tandartsenpraktijk – klanten geen last mogen hebben van een switch van professionals. Mijn huidige adviseur heb ik pas vier maanden, de vorige had ik ruim drie jaar en daarvoor had ik nog drie anderen. We hebben met hen geen persoonlijke relatie opgebouwd. Het advieskantoor organiseert jaarlijks een haringparty en daar ging ik weleens naartoe. Maar we focussen ons vooral op wat moet worden gedaan. Mijn tijd is te kostbaar voor sociale afspraken met dienstverleners.  

Rapportcijfer voor mijn belastingadviseur: ‘Een 7 voor mijn vorige advieskantoor. Ik heb er vertrouwen in dat mijn nieuwe adviseur daar een 8 of 9 van kan maken, omdat hij mij goed aanvoelt.’ 

Ik ben een actief meedenkende dga. Als ondernemer in het mkb ben je altijd aan het puzzelen: waar liggen kansen, hoe pak je het aan. Mijn vorige adviseurs waren wat angstiger. Ze kleurden netjes binnen de lijntjes, iets wat door de overheid en toezichthouders wordt opgedrongen. Maar als ik een zijpad wilde bewandelen en wat creatiefs bedacht, dan kreeg ik vaak waarschuwingen: dit doe je op eigen risico. Ik wil niks illegaals doen, maar wil wel weten hoe iets het beste kan. 

Mijn fiscale kennis haal ik uit mijn eigen netwerk. Vrienden en zakenrelaties hebben last van box 3-veranderingen en vertellen wat hun fiscalist heeft geadviseerd. Dat leg ik aan de mijne voor. Ik haal ook informatie uit kranten, van internet en uit nieuwsbrieven die het belastingkantoor stuurt. Nu mijn fiscalist wat terughoudend is, moet ik juist proactief zijn. Ze namen te weinig initiatief. Ik wil niet het braafste jongetje van de klas zijn. Wat fiscaal mogelijk is, behoort mijn adviseur mij te vertellen. Overigens is dat nog geen reden om over te stappen. Zolang ik value for money krijg, is het tarief geen issue en hoef ik niet verder te shoppen. Overigens heb ik weleens overwogen om een second opinion te vragen, maar ik wil mijn nieuwe adviseur eerst een kans geven. Die zit minder strak op de regels, hij denkt mee. 

Ik heb in het verleden weleens – met een ander advieskantoor voor een andere onderneming – tegen de Belastingdienst geprocedeerd, tot aan de Hoge Raad. Dat hebben we gewonnen. De Belastingdienst werd veroordeeld in proceskosten (€ 3.000), terwijl dat in werkelijkheid € 150.000 was. Die € 3.000 hebben we met de mede-eigenaren en echtgenotes gebruikt voor een diner bij De Librije. Daar hebben we veelvuldig geproost op de Belastingdienst. Ik heb veel bewondering hoe dat kantoor de zaak had aangepakt. Zo’n kantoor is duur, maar ze hebben ook veel fiscale expertise in huis.’